اسباب بازی هنری یا آرت توی

اسباب بازی هنری یا آرت توی

سوال هنر چیست؟ از آن سوالات پرتکراریست که حتما تا کنون از خود پرسیده اید. کلمه هنر برای ما آشناست، تشخیص اثر هنری هم در برخورد اول ساده به نظر می رسد.

یک تابلوی نقاشی، یک مجسمه، فیلمی سینمایی، تئاتر و موسیقی را به راحتی به عنوان هنر معرفی می کنیم. اما در عمل که وارد جزئیات می شویم انتخاب سخت می شود.

برخی از آثار بی هیچ گونه شبهه ای در تفکر عموم ماهیت هنری دارند.

کسی در هنر بودن شعرهای سهراب سپهری یا نقاشی های کمال الملک شک ندارد.

شما هیچ گاه به تابلویی از مونه یا ونگوگ نمی گویید این هنر نیست. گویی به اجماعی ناگفته رسیده ایم که نقاشی، شعر، سمفونی موسیقی بتهون، مجسمه های میکلانژ هنر است و هیچ بحثی نیز در آن نیست.

اما این قانون نا نوشته را هنر معاصر مدتهاست بر همه زده و شک و شبه هایی در مصداق های هنر ایجاد کرده است.

اینجاست که برخی از اندیشمندان به دنبال تعاریفی برای هنر گشتند. و با نظریات مختلف از برچسب زنی به اشیاء برای هنر نامیدن استفاده کردند.

چه بسا این برچسب زنی بی طرفانه و خالی از غرض نباشد. بوردیو معتقد بود همه چیزهایی که آثار هنری نامیده می شوند همواره بخشی از جهان اجتماعی اند و فی نفسه و قائم به ذات نمی توانند در جرگه آثار هنری شناخته شوند.

جامعه شناسان به طور کلی هنر را تابع شرایط تاریخی و در اوضاع و احوال زندگی گروهی بررسی می کنند و آن را متعلق به افراد طبقه بندی کننده می دانند. به نوعی هر شئی که توسط عامل انسان و با نوآوری و مالکیت فکری ایجاد شود جزء صنعت خلاق و یا به تعبیری هنر است.

به صورت خلاصه می توان گفت، برای اینکه یک شئی اثر هنری تلقی شود باید شامل یکی از این ویژگی ها باشد. یا هنر والاست و توسط عموم مردم هنر شناخته می شود مثل شاهکارهای تاریخ هنر، (کسی به هنر بودن نمایشنامه های شکسپیر یا تابلوهای داوینچی شک نمی کند) یا مکان تعریف کننده اثر هنری بودن آن است، نمایش در گالری، موزه، اکسپوها و بینالها، (توالت مارسل دوشان در گالری معنای هنری پیدا کرد) و یا توسط جمعی از فعالان حوزه هنری نظیر هنرمندان با سابقه، منتقدین و کارشناسان به عنوان هنر معرفی شود ( کوسه دیمین هرست).

این می شود که وقتی به اشکال جدید هنر می رسیم دنبال یکی از این تاییدیه ها می گردیم.

آرت توی یا اسباب بازی هنری یکی از همین اشکال جدید هنر است که در هنر بودن یا نبودن آن هنوز بحث می شود.

اسباب بازی یا هنر؟ هنوز در این مورد اتفاق نظری وجود ندارد. با این حال، یک نقطه شروع خوب تشخیص کار طراحی و انتزاع پشت هر یک از آنها است.

زیرا این آثار تنها کپی از شخصیت‌های بیرونی نیستند، بلکه نمایش‌های خاصی هستند که در بسیاری از موارد، جلوه های شخصی هنرمندشان را پشت سر خود دارند و این دقیقاً منشأ ارزشی است که آنها ممکن است به عنوان اشیا قابل جمع آوری داشته باشند.

و بله، طراحی آنها معمولاً براساس اسباب بازی ها یا شخصیت هایی ساخته می شود که مخاطبان اولیه آنها کودکان هستند.

با این حال، اشیای تولید شده بازار خریداران متنوعی دارند، که آنها را برای بازی نمی خواهند، بلکه آنها را به عنوان بیانیه شخصی در مورد سلیقه، علاقه و سرگرمی خودشان جمع می کنند.

بیایید ابتدا توضیح مختصری دهیم که دقیقا آرت توی چیست. این اشیا که به عنوان اسباب بازی های طراح نیز شناخته می شوند – روز به روز، به ویژه در میان نسل جدید، بیشتر خریداری و به عنوان مجموعه جمع آوری می شوند.

آنها کلکسیونی به شکل اسباب بازی هستند که ویژگی هایشان شبیه چهره های کارتونی، حیوانات و شخصیت های فرهنگ عامه است. به طور کلی توسط هنرمندان، طراحان و تصویرگران تولید می شوند و از موادی مانند پلاستیک، وینیل، مخمل، چوب، رزین و فلزات مختلف ساخته می شوند.

پیدایش این “اسباب بازی ها” را می توان به طور کلی در سال ۱۹۹۵ جستجو کرد، زمانی که هنرمند ریموند چوی ، بنیانگذار Toys2R در هنگ کنگ، سری اصلی Qee را ایجاد کرد (که امروزه نیز در حال تولید است).

علاوه بر این، برخی از نمونه های مشهور جهان توسط شرکت آمریکایی Kidrobot تولید می شود، که سری Dunny را راه اندازی کرد و همچنین شرکت ژاپنی Medicom Toys ، با Be@rbrick خود. این پدیده فراتر از این چند نمونه است، و هر ساله گروه های جدید اضافه شده در این بازار در حال رشد، ظاهر می شوند.

این شرکت های بزرگ شخصیت های خاص خود را با سبک مشخصی تولید می کنند و سپس با هنرمندان و طراحانی که وظیفه شخصی سازی این اسباب بازی ها به آنها سپرده شده است همکاری می کنند.

هنرمندان مشهور بین المللی مانند جف کونز، تاکاشی موراکامی، ران انگلیس، فرانتس کوزیک و جیسون فرینی، که قبلاً در کارهای هنری خود دست به تجربه مدیاهای مختلف زده اند، می خواستند خود را با این “ابژه های مجسمه سازی” بسنجند و برای تبدیل شدن به بخشی از مجموعه های بسیار مهم، مجموعه ای از اسباب بازی های هنری ایجاد کنند.

این روزها، این “اسباب بازی های طراحی” آثار واقعی هنری محسوب می شوند.

علاوه بر نام های بزرگ ذکر شده ، هنرمندان برجسته ای از نسل بعدی که از موفقیت های زیادی نیز برخوردار شدند، می توان از افرادی مانند کاووس، جوآن کرنلا، هبرو برانتلی، مت گوندک، کوت اسکیموا، استیون هرینگتون، واتشیسنام، امیلیو گارسیا، جادوگراسکول و ابل اکتوان نام برد. این فقط نام تعدادی از این هنرمندان است. موفقیت این هنرمندان فقط به لطف کیفیت آثارشان نیست بلکه تا حدی به دنبال کنندگان زیاد آنها در شبکه های اجتماعی برمی گردد، که باعث می شود تصاویر نامحدود کار آنها در پلتفرم ها و کانال های مختلف پخش شود.

این تعداد زیاد علاقه مندان، تعداد معاملات مربوط به این موارد را که به صورت آنلاین فروخته می شوند نیز به میزان قابل توجهی افزایش داده است.

تصور کنید که، بلافاصله این اشیاع رونمایی و در سایت ها برای خرید در دسترس قرار می گیرند، افراد می توانند در چند دقیقه به این آرت توی ها دسترسی و به صورت آنلاین خرید کنند. به عنوان مثال: Share ، آخرین آرت توی که توسط کاوز به بازار عرضه شد، فقط در ۳ دقیقه و نیم به فروش رسید، هزاران تولید در سه رنگ مختلف.

این اتفاق در مورد اکثر دیگر هنرمندان ذکر شده نیز پیش می آید.

این نشان می دهد که تقاضا برای این اشیا واقعاً چقدر قابل توجه است، در حالی که بازار برای ادامه حرکت تلاش می کند.

نتیجه فوق العاده است.

فروش این اثار سرعت بالایی دارد و به قول معروف بازار برای این اشیا داغ است و همین بدان معنی است که خرده فروشان متعددی به وجود می آیند.

در روزهای پس از عرضه اسباب بازی های طراحی، یافتن همین قطعات برای فروش در پلتفرم های ثانویه با قیمت های بسیار بیشتر امکان پذیر است.

این احتمالاً یکی از ویژگیهای این بخش است که باعث هجوم لجام گسیخته بسیاری از مجموعه داران شده است که روز به روز به ساخت مجموعه های خود ادامه می دهند و از همه لحاظ این اشیا را که اکنون آنها را آثار هنری می دانند معرفی می کنند.

در ایران نیز هنرمندانی به اشکال مختلف دست به تولید و خلق گونه هایی از این اسباب بازی ها زده اند. همچنین به تازگی گروهی موسوم به آرت توی تهران که توسط علی قطره و شقایق احمدیان اداره می شود، خط تولید این اسباب بازی‌ها را راه اندازی کرده اند.

و در چند شوی مختلف و فعالیت مستمر در شبکه‌های اجتماعی قصد دارد مخاطب ایرانی را با این شکل جدید از هنر آشنا کند.

آرت توی تهران با ایجاد یک کلاب از هنرمندان جوان و برگزاری نمایشگاه‌های گروهی به معرفی این نوع هنر و همچنین هنرمندان مشغول به فعالیت در این بخش از هنر پرداخته است.

شخصیت‌هایی که برای تولید این اسباب بازی‌های هنری استفاده می‌کنند ترکیبی از می کی موز و شخصیت‌های غربی با المان‌های شهری تهران است نظیر مرلین مونرو در کف دروازه شمرون که یکی از همین شخصیت‌هاست.

این گروه بیشتر سعی کردند پیوند بین هنر عامه و پاپ با فاین ارت در گالری‌ها ایجاد کردند. آثار با ادیشن‌های کم و دست سازند و ترکیباتی شلوغ از چند المان رنگی را تشکیل می‌دهند.

این اسباب بازی های هنری نیز در خانه مجموعه داران ایرانی و علاقه مندان دارد جای خود را باز می کند و روز به روز به هنرمندان فعال این بخش اضافه می شود.

مارسین-سازه هایی از جنس هنر و تجربه