پیشینه
بنا بر اطلاعات دانشنامهٔ ایرانیکا تاریخچهٔ این رسم مبهم است. برخی پژوهشگران ذکر می‌کنند که در گذشته برای ارج نهادن به برکات زمینی سفره‌ای با هفت نماد برای نوروز و یا جشن مهرگان می‌آراستند که می‌توانستند با حرف‌های مختلفی آغاز شوند؛ در واقع ضرورتی برای شروع آنها با حرف «س» نبوده است. ظاهراً قدیم‌ترین سندی که در آن به اصطلاحِ «هفت سین» اشاره شده دیوان امیر بهاءالدین برندق خجندی (۷۵۷–۸۳۵ قمری) است با این دو بیت:
چون به میدان طرب رانی بُراق عیش را
سبزهٔ سیراب و سنبل، سوسن و سرو و سمن
هم ز عین مردمی باید که چینی “هفت سین”
ساغر می در میان بزم و ساقی هفتمین
نوشته دیگری که در قرن نهم به سفره هفت‌سین و متعلقات آن اشاره می‌کند، رساله ای است که توسط ابراهیم سلطان تیموری (۷۹۶–۸۳۸قمری) نوشته شده‌است. در این رساله حکایتی کوتاه در باب نوروز و سفره هفت سین چنین ذکر شده‌است که: « در روز نوروز جماعتی می‌گفتند که به حسب نظر نجومی امسال از جهت میمنه حال اشتغال به چیزهایی می‌باید نمود که سر الفاظ او «سین» باشد همچنانچه سر و سبزی و سرکه می‌باید خورد و سقرلاط و سمور و سنجاب می‌باید پوشید. مولانا نور گفت پس صوف نیز می‌باید پوشید.»
سفرهٔ هفت‌سین در زیر آبهای خلیج فارس. نوروز ۱۳۸۴
طاش کُبری زاده (درگذشته 968 هجری قمری)، مورخ عثمانی در کتاب «مفتاح السَّعادة و مصباح السِّیادة» به «هفت سین» نوروز چنین اشاره کرده است: «از عادت‌های ایرانیان در عیدهایشان… و از عادت‌هایشان در نوروز این است که هفت چیز که اول نام آنها «سین» است فراهم می‌کنند و آنها را می‌خورند، و آن هفت چیز: شکر، کنجد، گونه‌ای آرد سپید، به، سماق، سداب و سقنقور.»
در پایان
با خرید محصولات میناکاری مانند هفت سین میناکاری می توانید سفره های هفت سینتان را با خرید صنایع دستی اصفهان از مجموعه مارسین زیبا کنید. و سال به یاد ماندنی را آغاز نمایید.