اصطلاح هنر در معنای مشخص خود دارای تقسیم‌بندی‌های مختلفی است. در مباحث فلسفی گذشته، هنرها را به دو دسته هنرهای زیبا و سودمند یا کاربردی تقسیم می‌کردند.
منظور از هنرهای زیبا اثری است که تنها به خاطر خودش خلق شده و هدفی جز زیبایی و لذت بصری ندارد. مانند نقاشی، مجسمه سازی و رقص. اما هنر کاربردی هدفی فراتر دارد و به هنری گفته می‌شد که سودمند و کاربردی باشد و فایده‌ای برساند. مانند معماری، طراحی صنعتی و سفالگری. افلاطون ارزش و فایده هنر را به اندازه میزان خدمت و تاثیر آن بر جامعه می‌دانست و میان ابداع و خلاقیت با ساختن و صنعت تفاوتی قائل نبود.
امروزه این نوع تقسیم‌بندی منسوخ شده است، در نوع جدید تقسیم‌بندی، هنر، هفت شاخه دارد و به هنرهای هفتگانه مشهور است.
این 7 شاخه هنر عبارتند از:
1. موسیقی
2. هنرهای دستی (مجسمه سازی شیشه گری و غیره)
3. هنرهای ترسیمی (نقاشی، گرافیک، خطاطی، نقاشی خط، عکاسی و غیره)
4. ادبیات (شعر، داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و نثر)
5. معماری
6. رقص و حرکات نمایشی
7. هنرهای نمایشی (سینما، تئاتر، بازیگری و غیره)
در نهایت می‌توان گفت هنر فرآورده‌ای است ملموس، شنیدنی و یا دیدنی که توسط انسان و با اهداف مختلفی چون ارتباط، لذت، اخلاق و غیره آفریده می‌شود و تنها نیازِ زمان خود را پاسخ می‌دهد.