تابلویِ نقاشیِ “سنگ شکنان” اثر” گوستاو کوربه”، نمونه ای از واقع گرایی در قرن نوزدهم اروپا است. این تابلو دو کاراکتر را نشان می دهد که مشغول شکستن و حذف سنگ از یک جاده هستند. یکی پسری جوان است که به نظر می رسد در حال تلاش برای نگه داشتن یک سنگ، و دیگری مردی مسن تر است که انجام چنین کاری برایش دشوار است.
این دو نفر لباس های پاره پاره و وصله شده ای دارند. “کوربه” به دنبال نشان دادن واقعیت در آن دوران است. او کار را آسان نمی کند؛ قصد دارد میزان سوءاستفاده و محرومیت را نشان دهد که در آن زمان، ویژگیِ معمولِ زندگی روستایی فرانسوی بود. کارهایی که مردان انجام میدهند به نظر میرسد کاری طولانی و سنگین باشد. “کوربه” صحنه های زیبا را نقاشی نمی کند؛ بلکه واقعیت های آن دوران را به تصویر می کشد. نقاشان واقع گرایانه توجه زیادی به احساسات نمی کردند و در این نقاشی نمی توانید چهره ی دو مرد را ببینید و حال آنها را احساس می کنید. با این حال، فرض می شود که آنها در تلاش برای شکستن سنگ هستند.
انقلاب صنعتی ماشین ها و کارخانه ها را معرفی کرد واین تصویر نشان می دهد که چگونه افرادی که در کارخانه ها کار نمی کردند، کارهای سنگین انجام می دادند.
“گوستاو کوربه” (Gustave Courbet) نقاشِ فرانسوی، متولد سال 1819 در سال 1877 از دنیا رفت. “کوربه” رهبر جنبش رئالیسم یا واقع گرایی در نقاشی قرن نوزدهم فرانسه به‌شمار می‌آمد.
جنبش واقع گرایی با ظهور مکتب رمانتیسم در اروپا مرتبط بود و با نقاشیهای نقاشان بزرگی همچون “تئودور ژریکو” و “اوژن دولاکروا” مشخص می‌گردید. این جنبش با کارهای گروهی از هنرمندان برجستهٔ مدرسه “باربیژون” (Barbizon) و با نقاشان سبک امپرسیونیسم (دریافتگری) مشخص می‌شود.
در مجموع کوربه دارای نقش و جایگاه مهمی در نقاشی قرن نوزدهم فرانسه می‌باشد و به عنوان یک هنرمند خلّاق و مبتکر که به ارائهٔ تفسیرهایی پررنگ از واقعیت‌های اجتماعی در کارهایش تمایل دارد، شناخته می‌شود.
جملات زیر از جمله بیانات مشهور وی هستند:
من پنجاه سال عمر کرده‌ام و در این پنجاه سال، من همواره در آزادی زیسته‌ام. پس به من رخصت دهید که زندگیم را در آزادی به پایان برسانم؛ و بگذارید تا در هنگامی که من مُرده‌ام، درباره‌ام این‌گونه سخن گفته شود: «او به هیچ مدرسه‌ای، ، به هیچ نهادی، به هیچ آکادمی، و به هیچ رژیمی تعلق نداشت به جز رژیم آزادی»
وقتی آثار« کوربه» رد شد او نگارخانه ی مخصوصی در بیرون از نمایشگاه تشکیل داد و آن را غرفه ی رئالیسم نامید.
تشکیل این غرفه و سخنرانی های وی در آنجا مقدمات یک نهضت تازه را بنیان نهاد هر چند که خود می گفت به هیچ مکتبی تعلق ندارد و نیز عقیده داشت که «لقب رئالیست بر من تحمیل شده، چون لقب رومانتیک برای مردان ۱۸۳۰ »، ولی در اصل این لقب را به عنوان صفت هنر خویش پذیرفت.
تابلوی سنگ شکنان ، به علت پیش پا افتادگی موضوعش ،موج اعتراض های خشونت آمیزی به دنبال آورد. روش نقاشی او در نظر معاصرانش به طرز تحمل ناپذیری خام می نمود، چرا که « کوربه » به عمد در جستجوی ساده ترین و صریح ترین روش های بیان بود و از لحاظ ترکیب بندی و روش کار، هنرمندی ابتدایی پنداشته می شد.
منتقدان از « وحشی گری هایش» سخن گفتند و توده ی مردم او را به بی قیدی متهم کردند، اما با همه ی این احوال، رنگ های متهور و تیره ای که او به کار می برد، بدون تردید با موضوع کارش هماهنگ بود و آن سایه روشن هایی که ناگهان در امتداد لبه های ساده به هم می رسیدند.
سر گفتگوی تازه ای را باز می کرد و سرمشقی به همکاران جوان خود می داد و این همکاران جوان کسانی جز «کلود مونه» و
در زیر نامه ای از گوستاو کوربه از زندان (
Sainte Pelgie )، را که در بدترین شرایط زیستی از
پاریس به
خانمی به نام مادام ژولیسر(
Madame Joliclerc) نوشته است با هم می خوانیم.
در مورد این نامه که در پاییز ۱۸۷۵ نوشته شده، باید گفت که در آن زمان گوستاو کوربه مجبور به پرداخت جریمه ی سنگینی بوده و بخاطر آن، مورد اینهمه آزار قرار گرفته است. وی دوسال بعد از نگارش این نامه در ۱۸۷۷ در Switzerland در گذشت.
پاریس؛ پاییز ۱۸۷۵
از گوستاو کوربه به مادام ژولیسر
من چپاول شده ام.
ویران شده ام.
بدنام شده ام.
من در خیابان های پاریس کشیده شده ام و اعصابم با بلاهت ها و اهانت ها خُرد شده است.
من در گوشه ی زندان های انفرادی تنگ، همانجا که آدم دلایل شخصی و نیروی بدنی اش را از دست می دهد، آزرده شده ام.
روی زمین خوابیده ام.
در میان آشغال های خاک پرت شده ام.
و در زندان با جانوران موذی لولیده ام .
مرا از زندانی به زندانی دیگر بردند. به بیمارستان ها، به کامیون های سرپوشیده ی پلیس، به زندان هایی که دور و برم مردمان دم ِمرگ بودند.
زندان هایی که حتا برای ورود یک نفر جا نداشت.
و برای مدت چهار ماه تفنگ و اسلحه زیر گلویم بود.
اما افسوس من تنها نیستم. ما مرده و زنده روی هم دویست هزار نفریم. در میان ما خانم هایی از طبقه ی بالا، زنانی از طبقه ی کارگر، بچه ها یی از همه سن – حتا شیرخواره – و لازم به یادآوری نیست که سرراهی ها، ولگردان اطراف پاریس و بی پدر و مادرهایی هم که روزی هزاران هزار به زندان آورده می شوند، هستند.
از زمان آغاز جهان، هرگز چیزی شبیه این دیده نشده.
هیچ ملیتی، هیچ واقعه ای، هیچ تاریخی، هرگز شاهد چنین کشتاری، چنین انتقامی، نبوده است.
مجموعه مارسین با فعالیت در انواع زمینه های هنری و همچنین فروش
خرید صنایع دستی سعی دارد بررسی مشاهیر و روش کار آنها باعث افزایش اطلاعات کاربران و مشتریان خود شود.
